Deel 1: Vreemdelingen in een Vreemd land

Vandaag schrijf ik twee blog´s. De afgelopen drie dagen hebben we zoveel meegemaakt dat ik het niet in een blog kan verwoorden, en deze anders niet leuk lang zou worden^^
Deel een gaat over de Vreemdelingenzaken en Vreemdelingen politie, en deel twee over alle overige belevenissen in de afgelopen drie dagen.

Voor ons verblijf van 4 maanden in Suriname moest er een papier winkel op orde gemaakt worden waar je haast naar van werd. Maar wat blijkt? Hier in Paramaribo gaat het feest gewoon verder..^^ We moeten ons melden bij de vreemdelingenpolitie, een afspraak maken bij vreemdelingen zaken en welke verrassing ons nog meer te wachten staat.
Omdat er bij geen van de 12 groepsgenoten niets duidelijk was, en het gebeuren bij niemand bekend was ben ik samen met Evianne op zoek gegaan naar duidelijkheid en informatie.
Na een telefoontje naar de Ambassade van Suriname werd ons verteld dat we voor informatie naar het Ministerie van Buitenlandse Zaken moesten gaan. Hier aangekomen stonden we met 2 minuten weer buiten. Visum? Kort verblijf? Aanmelden? Nee daar voor moesten we naar het ministerie van Politie en Justitie. Waar deze dan zat? Ergens verderop bij een kruising aan de andere kant. Volkomen helder toch?

Niet dus bleek. Er was wel een ministerie van Politie en Justitie maar daar was niemand die ons te woord kon staan. Via de achteruit gang zagen we verderop nog een gebouw van het Ministerie van Politie en Justitie.
Hier aangekomen werden we tot drie keer toe vriendelijk geholpen op weg naar de afdeling Kort Verblijf.
Hier werd op eens een hoop duidelijk, maar toch ook weer niet. Voor het melden bij de Vreemdelingenpolitie en het maken van een afspraak bij Vreemdelingenzaken moesten we naar het Ministerie Openbare Werken.
Het adres kregen we mee maar verder konden ze ons ook niet helpen.

Gewapend met deze informatie zijn we weer terug gelopen naar onze fietsen. Hier hebben we de eerste de beste voetganger aangesproken met de vraag of hij ons de weg kon wijzen naar het ministerie OW. Deze aller vriendelijkste meneer heeft ruim de tijd genomen om ons al tekenend, schrijvend en uitleggend de weg te wijzen. Maar of we wel vervoer hadden? Ja de fiets..? Uuuh de fiets? Dat was wel even trappen dan aldus deze meneer.
Maar ja op zoek naar informatie en duidelijkheid hadden we geen keuze. Na een uur getrapt te hebben, vele malen na vragend naar de weg, en een tussen stop voor koud water, hadden we de moed bijna op gegeven, tot we eindelijk het grote gele gebouw bij de rotonde gevonden hadden.
Hier konden de dames achter het loket ons al snel vertellen wat precies allemaal nog de bedoeling was, hoe we dat moesten doen en waar we dat moesten doen. Maar vergeet niet te storten meneer. Jaja, er moet nog eens eventjes een bedrag van €125.00 worden overgemaakt.. Waarom? Dat weet dus niemand..
Donderdag zijn we met ons huis ( 7 personen) gewapend met het bewuste formulier en ons paspoort vol goede moet afgereisd naar het ministerie OW.
En laat er nu niemand geweest zijn die er bij na gedacht heeft dat we een overheidsgebouw betreden, waar het ten strengste verboden is om op slippers, korte rokken/ broeken, mouwloze T-shirts of hempjes te dragen. En laat nu iedereen juist deze zomers outfits aangetrokken hebben.
Daar kwamen we al snel achter toen we het gebouw binnen traden en naar de wachtruimte gingen voor het aanmelden bij Vreemdelingenzaken. Iedereen die binnen zat was gekleed in de voorgeschreven eisen.
We waren nog niet allen binnen, of we hadden al de aandacht. Ook van de medewerkers. We waren dan ook vrij snel aan de buurt. Maar dan wel om ons te laten vertellen dat we zo niet naar binnen mochten en niet geholpen werden.

Ontdaan en verslagen zijn we naar buiten gegaan en daar de twee dames die nog andere zaken moesten regelen voor een uur, geholpen met sandalen, een lange broek en een vest om hun toch al vast naar binnen te laten gaan.
Samen met drie andere ben ik snel naar huis gefietst om ons outfit te veranderen om de zaakjes toch wel te regelen.

Eenmaal terug kon een van de meiden die al die tijd buiten had zitten wachten ons vertellen dat er in de tussen tijd al vele mensen met korte broeken, te korte rokken en niet bedekte schouders naar binnen gegaan waren en ook geholpen worden. Maar ja, wie zijn wij? Blank misschien??

Toen we binnen kwamen werden we gelijkt herkend, en letterlijk in ons gezicht uitgelachen. Of wij niet nou echt terug waren gegaan om ons om te kleden? ( van te voren hadden we al gezegd tegen elkaar dat we de eer aan ons zelf wilden houden) Dus hebben de Dame maar verteld dat wij ons inderdaad verkleed hadden om toch verder geholpen te worden. Ons werd nog eens haarfijn uitgelegd wat de regels en voorschriften in Suriname zijn met betrekking tot openbare gebouwen, kantoren en Ministeries.

Na het afgeven van ons paspoorten enige tijd wachten werd onze naam een voor een op gelezen en konden we ons paspoort ophalen met een stempel ter verlenging van ons visum tot eind 2014.
Daarna moesten we drie deuren terug om een afspraak te maken om ons verblijf definitief te maken en het visum tot eind van de stage periode te laten verlengen. En zo staat er voor 14 november een afspraak gepland, om dan nog eens te beginnen met deze afhandeling.
Ik zie het maar zo gebeuren dat ons verblijf pas definitief en goed gekeurd is als wij al lang weer in Nederland zitten.

Maar goed de tijd zal het ons leren.:-)

Al met al kost het ons veel moeite om hier wat gedaan te krijgen, en zien we een hoop van Paramaribo op zoek naar informatie voor de verlenging van ons verblijf.

Op naar deel twee….XD