5, 4, 3,...
Door: Marien van Ettekoven
Blijf op de hoogte en volg Marien
18 Januari 2015 | Suriname, Paramaribo
Een kleine drie weken geleden schreef ik mijn laatste blog alweer.
Toen stonden we een dag voor 2015. Vandaag zijn we alweer 17 dagen in het nieuwe jaar.
Vandaag 112 dagen geleden kwam ik aan op Surinaamse bodem.
En vandaag over 6 dagen hoop ik alweer thuis te zitten.
Wat gaat de tijd dan toch snel.
Suriname viert niet het nieuwe jaar, maar Suriname viert het oude jaar. Dat was wat ik veel gehoord heb voor 31 December.
Niets bleek minder waar. Op de dag zelf was er in de stad van alles te beleven. Van muziek, Surinaamse dansen, veel gezelligheid, veel mensen tot aan pagara-estafettes aan toe.
Dat zijn estafettes waarbij tientallen meters van de bekende rode duizendklappers aan elkaar gebonden word en van twee kanten aan word aangestoken.
En dat op iedere hoek van de straat. Dat vind men hier in Suriname prachtig..
En voor ons geweldig om het eens te zien.
Rond 10 uur waren we met de twee huizen weer compleet op de Hugostraat om met elkaar het nieuwe jaar in te gaan.
Met champagne en oliebollen (ja die hebben ze, waarvoor ik ook nog eens een klein uurtje in de rij heb mogen staan^^) hebben we elkaar de avond doorgeholpen en zijn zo met onze Suriname familie het nieuwe jaar in gegaan.
Vuurwerk hier heeft een heel andere betekenis. Niet om 12 uur massaal. Maar vanaf de 27 tot 3 januari iedere avond blijven afsteken. En soms zo erg dat we met het hele huis om kwart over 2 wakker worden van de hard e knallen.
Avond aan avond was hier vuurwerk. Zoveel en zo zwaar, echt heel bizar.
Maandag, dinsdag en woensdag waren stage dagen als geen ander. Kantoor werk, maar ook inkopen gedaan voor verschillende projecten die momenteel lopen.
Donderdag ochtend zijn we vroeg vertrokken om een rijstpelmolen op te gaan halen bij een pakhuis.
Met deze rijstpelmolen zijn we begonnen aan een rit van 3,5 uur over asfalt naar Atjoni.
Hier vandaan moest de molen met aandrijfmotor en nog een aantal zakken cement naar Guyaba.
En stel je eens een rivier voor die op het laagste punt staat. Een rivier met soela's (stroomversnellingen) die op sommige punten richting of over de 0,5 meter hoog zijn.
En dan met een boot beladen met 22 zakken cement van 40 Kg. (de molen zat op een andere boot)
Ik ben blij dat ik uitgestapt ben om het stuk te lopen ( ivm. kilo's moest een deel bij de soela's uit de boot).
Verwoorden kan ik het niet, foto's zeggen niets. Maar de ervaring is amazing.
En boot die telkens op het punt staat terug te vallen bij het klimmen in de soela. Bootsmannen die tot hun middel aan de boot staan trekken, en waar de boot letterlijk terug door hun handen glijd. En het angstaanjagende geluid van de motor.
De vorige keer was de boot alleen maar beladen met 5 man en een beetje bagage. Nu zat er nog eens 4 man extra en 22 zak cement bij. Dat maakt het varen over de rivier toch heel anders..:)
Een uitspraak die ik hieromtrent hoorde is deze: '' Om den bosneger te waarderen moet men hem in de soela's aan het werk gezien hebben'' En niets is minder waar.
En dan waren de drie die wij gepasseerd zijn nog niets vergelijken met de twee die nog verder stroomopwaarts in de rivier te vinden zijn.
Gelukkig is alles heel en veilig aangekomen op Guyaba.
Hier hebben we twee mooie dagen gehad. Ik heb veel van het drop kunnen zien. (ja inderdaad ik ben er al een keer eerder geweest, maar heb toen niets anders gezien)
Het doel van ons bezoek was om de molen te transporteren en af te leveren en om het gebouw uit te zetten.
Dit is allemaal prima gelukt, het zij met wat strubbelingen en op een andere manier dan ik gewend ben, maar het einddoel is bereikt.
En nu is het de beurt aan de vrouwenorganisatie met haar mannen om de bouw vlot te trekken en te laten zien hoe graag ze het gebouw met de molen willen.
Want wij leveren de machine, de coördinatie, kennis en alle materialen en zij de mankrachten.
Ik zou voor mijn vertrek nog een keer terug gaan om de voortgang te bekijken en vooral de ankers voor de machine uit te gaan zetten, maar helaas zit dat er niet meer in.
Want echt, ondanks dat het werk is geniet ik daar in het binnenland. Twee avonden zonder stroom. Maar wel twee geweldige avonden in een bijzonder Maron dorp.
Na mijn terugkeer in de stad op zaterdagmiddag rolde ik gelijk weer in het volgende feest.
Vanwege het laatste weekend van velen in Su, hebben we met de hele groep bij ons thuis gegeten, met uitzondering van Susan die haar zus op Zanderij aan het ophalen was.
Aansluitend hierop hebben we een afscheidsfeestjes gehad voor de buurt, nieuwe vrienden, huisbazen, kennissen, collega's en iedereen die we niet kende maar zoals dat gaat in Suriname meekomen met iemand.
Als verrassing die avond gingen op eens alle meiden naar voren en moest ik op een stoel gaan zitten. Hadden ze zomaar een gedicht/liedje voor mij geschreven! Geweldig!
Ook voor Carmen en Nikki die we hier achter laten hadden we een kleinigheidje gehaald zodat ze aan ons zullen blijven denken.
En ook weer totaal onverwachts bleken die twee een gedicht geschreven te hebben voor ons als groep.
Het was allemaal het bewijs van hoe hecht we als groep zijn geworden.
Afgelopen maandag heb ik een presentatie over mijn stageperiode met mijn ervaringen en mijn aanbevelingen en verbeterpunten voor de PAS gehouden op de PAS. Deze werd goed ontvangen en mijn inzet en aanwezigheid werd nu al geprezen en gewaardeerd, en nu moet ik mijn beoordeling nog krijgen.
Dinsdag ben ik nog een keer in Abadoekondre geweest. Na een bouwstop van een maand is er nu weer geld vrijgekomen van de donor om het project voort te zetten.
Voor mij een fijn idee dat het project waar ik aan begon, en dat abrupt werd stilgelegd nu nog eens te bezoeken en te zien dat ze richting oplevering gaan.
Sinds woensdag zit ik hier helemaal alleen in een groot huis in een grote stad. Mijn huisgenoten zijn voor een deel vertrokken naar Curacao om te genieten van een welverdiende vakantie als afsluiting van hun stage. En het andere deel verkeerd voor hun stage in het binnenland.
Voor mij een mooie gelegenheid om alles af te ronden, mijn laatste verslagen te maken. mijn laatste blog in Suriname te schrijven, en al mijn werkzaamheden van stage af te ronden.
Ik wil iedereen weer danken voor het meeleven. En ook voor de mooie wensen voor het nieuwe jaar.
Dacht ik even snel een kort blog te schrijven.. weer niet gelukt. Maar dan weet ik wel een ding zeker, op de hoogte zijn jullie wel weer^^
Ik hoop allemaal tot heeeeeel sneeel in Nederland.
Ook ik ben nu stiekem tog wel aan het aftellen:)
Veel Lobi!
Toen stonden we een dag voor 2015. Vandaag zijn we alweer 17 dagen in het nieuwe jaar.
Vandaag 112 dagen geleden kwam ik aan op Surinaamse bodem.
En vandaag over 6 dagen hoop ik alweer thuis te zitten.
Wat gaat de tijd dan toch snel.
Suriname viert niet het nieuwe jaar, maar Suriname viert het oude jaar. Dat was wat ik veel gehoord heb voor 31 December.
Niets bleek minder waar. Op de dag zelf was er in de stad van alles te beleven. Van muziek, Surinaamse dansen, veel gezelligheid, veel mensen tot aan pagara-estafettes aan toe.
Dat zijn estafettes waarbij tientallen meters van de bekende rode duizendklappers aan elkaar gebonden word en van twee kanten aan word aangestoken.
En dat op iedere hoek van de straat. Dat vind men hier in Suriname prachtig..
En voor ons geweldig om het eens te zien.
Rond 10 uur waren we met de twee huizen weer compleet op de Hugostraat om met elkaar het nieuwe jaar in te gaan.
Met champagne en oliebollen (ja die hebben ze, waarvoor ik ook nog eens een klein uurtje in de rij heb mogen staan^^) hebben we elkaar de avond doorgeholpen en zijn zo met onze Suriname familie het nieuwe jaar in gegaan.
Vuurwerk hier heeft een heel andere betekenis. Niet om 12 uur massaal. Maar vanaf de 27 tot 3 januari iedere avond blijven afsteken. En soms zo erg dat we met het hele huis om kwart over 2 wakker worden van de hard e knallen.
Avond aan avond was hier vuurwerk. Zoveel en zo zwaar, echt heel bizar.
Maandag, dinsdag en woensdag waren stage dagen als geen ander. Kantoor werk, maar ook inkopen gedaan voor verschillende projecten die momenteel lopen.
Donderdag ochtend zijn we vroeg vertrokken om een rijstpelmolen op te gaan halen bij een pakhuis.
Met deze rijstpelmolen zijn we begonnen aan een rit van 3,5 uur over asfalt naar Atjoni.
Hier vandaan moest de molen met aandrijfmotor en nog een aantal zakken cement naar Guyaba.
En stel je eens een rivier voor die op het laagste punt staat. Een rivier met soela's (stroomversnellingen) die op sommige punten richting of over de 0,5 meter hoog zijn.
En dan met een boot beladen met 22 zakken cement van 40 Kg. (de molen zat op een andere boot)
Ik ben blij dat ik uitgestapt ben om het stuk te lopen ( ivm. kilo's moest een deel bij de soela's uit de boot).
Verwoorden kan ik het niet, foto's zeggen niets. Maar de ervaring is amazing.
En boot die telkens op het punt staat terug te vallen bij het klimmen in de soela. Bootsmannen die tot hun middel aan de boot staan trekken, en waar de boot letterlijk terug door hun handen glijd. En het angstaanjagende geluid van de motor.
De vorige keer was de boot alleen maar beladen met 5 man en een beetje bagage. Nu zat er nog eens 4 man extra en 22 zak cement bij. Dat maakt het varen over de rivier toch heel anders..:)
Een uitspraak die ik hieromtrent hoorde is deze: '' Om den bosneger te waarderen moet men hem in de soela's aan het werk gezien hebben'' En niets is minder waar.
En dan waren de drie die wij gepasseerd zijn nog niets vergelijken met de twee die nog verder stroomopwaarts in de rivier te vinden zijn.
Gelukkig is alles heel en veilig aangekomen op Guyaba.
Hier hebben we twee mooie dagen gehad. Ik heb veel van het drop kunnen zien. (ja inderdaad ik ben er al een keer eerder geweest, maar heb toen niets anders gezien)
Het doel van ons bezoek was om de molen te transporteren en af te leveren en om het gebouw uit te zetten.
Dit is allemaal prima gelukt, het zij met wat strubbelingen en op een andere manier dan ik gewend ben, maar het einddoel is bereikt.
En nu is het de beurt aan de vrouwenorganisatie met haar mannen om de bouw vlot te trekken en te laten zien hoe graag ze het gebouw met de molen willen.
Want wij leveren de machine, de coördinatie, kennis en alle materialen en zij de mankrachten.
Ik zou voor mijn vertrek nog een keer terug gaan om de voortgang te bekijken en vooral de ankers voor de machine uit te gaan zetten, maar helaas zit dat er niet meer in.
Want echt, ondanks dat het werk is geniet ik daar in het binnenland. Twee avonden zonder stroom. Maar wel twee geweldige avonden in een bijzonder Maron dorp.
Na mijn terugkeer in de stad op zaterdagmiddag rolde ik gelijk weer in het volgende feest.
Vanwege het laatste weekend van velen in Su, hebben we met de hele groep bij ons thuis gegeten, met uitzondering van Susan die haar zus op Zanderij aan het ophalen was.
Aansluitend hierop hebben we een afscheidsfeestjes gehad voor de buurt, nieuwe vrienden, huisbazen, kennissen, collega's en iedereen die we niet kende maar zoals dat gaat in Suriname meekomen met iemand.
Als verrassing die avond gingen op eens alle meiden naar voren en moest ik op een stoel gaan zitten. Hadden ze zomaar een gedicht/liedje voor mij geschreven! Geweldig!
Ook voor Carmen en Nikki die we hier achter laten hadden we een kleinigheidje gehaald zodat ze aan ons zullen blijven denken.
En ook weer totaal onverwachts bleken die twee een gedicht geschreven te hebben voor ons als groep.
Het was allemaal het bewijs van hoe hecht we als groep zijn geworden.
Afgelopen maandag heb ik een presentatie over mijn stageperiode met mijn ervaringen en mijn aanbevelingen en verbeterpunten voor de PAS gehouden op de PAS. Deze werd goed ontvangen en mijn inzet en aanwezigheid werd nu al geprezen en gewaardeerd, en nu moet ik mijn beoordeling nog krijgen.
Dinsdag ben ik nog een keer in Abadoekondre geweest. Na een bouwstop van een maand is er nu weer geld vrijgekomen van de donor om het project voort te zetten.
Voor mij een fijn idee dat het project waar ik aan begon, en dat abrupt werd stilgelegd nu nog eens te bezoeken en te zien dat ze richting oplevering gaan.
Sinds woensdag zit ik hier helemaal alleen in een groot huis in een grote stad. Mijn huisgenoten zijn voor een deel vertrokken naar Curacao om te genieten van een welverdiende vakantie als afsluiting van hun stage. En het andere deel verkeerd voor hun stage in het binnenland.
Voor mij een mooie gelegenheid om alles af te ronden, mijn laatste verslagen te maken. mijn laatste blog in Suriname te schrijven, en al mijn werkzaamheden van stage af te ronden.
Ik wil iedereen weer danken voor het meeleven. En ook voor de mooie wensen voor het nieuwe jaar.
Dacht ik even snel een kort blog te schrijven.. weer niet gelukt. Maar dan weet ik wel een ding zeker, op de hoogte zijn jullie wel weer^^
Ik hoop allemaal tot heeeeeel sneeel in Nederland.
Ook ik ben nu stiekem tog wel aan het aftellen:)
Veel Lobi!
-
18 Januari 2015 - 11:13
RensKorevaar:
Ha Marien,
Wat een mooie afsluiting van deze bijzondere stage! Ik wens je een goede reis terug!
Rens -
19 Januari 2015 - 09:33
Ome Gijs:
Ha Marien,
Wat geweldig om weer zo'n blog te lezen!! Ik ben jaloers wat jij allemaal meegemaakt heb....het zal voor jou niet meevallen om afscheid te moeten nemen van je 'familie' daar. Als je Hinda niet had was je denk ik in Suriname gebleven :-)! Mocht je die mensen nog eens op willen zoeken....ik ga met je mee haha! Echt ontzettend leuk dat je ons op de hoogte hebt gehouden met je blog en geweldige foto's.
Veel succes met de laatste afrondingswerkzaamheden en daarna een goede vlucht naar NL.
Tot snel. de familie uit Soest!!! -
19 Januari 2015 - 15:00
Tante Marry:
Ha Marien,
Ook nu weer heb ik genoten van jouw schrijfkunst.
Ik wens je nog een paar fijne dagen daar. En een goede terug vlucht naar Holland..
De Amsterdamse tulpen staan voor je klaar!!!!
Hartelijke groet,
Tante Marry -
19 Januari 2015 - 19:56
J.A. Van De Poel:
Dag Marien,
Wat mooi om te lezen wat jij allemaal meemaakt.
Volgens mij heb je, ondanks alles wat je wel moest missen. deze stage niet willen missen.
Mij bekruipt het gevoel dat ik een heleboel gemist heb wat het stage lopen betreft. Ik ben niet verder gekomen dan Waddinxveen.
Het is je van harte gegund en we zien er naar uit je weer te zien!!
Een heel goede reis toegewenst en een hartelijke groet, ook van mijn vrouw van
v.d. Poel
-
19 Januari 2015 - 22:54
Mama:
Heerlijk om je laatste Suriname verhaal te lezen! Je hebt nog veel mee gemaakt deze laatste twee weken. Het zal een periode zijn in je leven die je niet meer vergeet.
Sterkte met het afscheid nemen van daar...maar wij zijn blij dat we je b.l.e.w. vrijdag weer zien.
Een goede reis terug,
Liefs papa en mama -
20 Januari 2015 - 15:22
Ome Dirk:
Hoi wereldburger, het is maar goed dat er een einde aan de stage vast zit, anders was je voorlopig nog niet terug haha. fijn dat je straks weer bij ons bent [b.l.e.w] en misschien kun je nog wat laten zien op de J.V. avond!! ik hoop dat je een voorspoedige reis terug mag hebben en gezond en wel weer bij de familie mag arriveren, dat zal wel ff wennen zijn vriend!! hartelijke groeten, Dirk
-
20 Januari 2015 - 20:45
Hanneke:
Ha Marien,
Wat een mooie blog weer! Geniet van je laatste daagjes in Suriname, veel sterkte met afscheid nemen, goede reis terug en hopelijk tot snel!
Groetjes,
Bert & Hanneke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
